Renga naar Støtt

En verbeteren die wind deed het rond 2200. Dus daar gingen we, weer met wind op de neus. Ze hadden misschien op de neus gezeten, maar ze waren in ieder geval wat gedaald en dus boekten we langzaam vooruitgang in noordelijke richting naar Støtt, slechts een paar seconden ten zuiden van 67˚N, wat hopelijk genoeg tijd zou geven om onze bootverzekering te regelen.

De toegang tot Støtt is omzoomd met hoge bergen die recht uit de oceaan opspringen. Op het vasteland wordt de skyline gedomineerd door sneeuwvelden en gletsjers, waaronder Svartisen, de op één na grootste gletsjer van Noorwegen. De eilanden voor de kust rijzen bijna verticaal uit de zee en zijn afwisselend afgerond en grillig, maar ze zijn hoe dan ook erg indrukwekkend.

Het is eerlijk om te zeggen dat dit deel van Noorwegen gewoon adembenemend is, vooral in het oranje en roze licht van de middernachtzon, waar Frederieke van kon genieten toen ze als eerste op nachtwacht was na onze oversteek van de poolcirkel.

De ronde eilanden zijn gesloopt tot kale rotsen en hebben weinig andere vegetatie dan grassen en lage struiken, terwijl de grillige eilanden diepe geulen hebben die wat grond vasthouden en stukken bos hebben en, in de laagste regionen, misschien zelfs een kleine boerderij, ingeklemd tussen de bergen en de zee.

We voeren rond 0430 uur de haven van Stott binnen, vonden de Gjestehavn, afgemeerd (na twee pogingen om in een te smalle ligplaats te kruipen) en tegen 0530 uur lagen we in bed.