IJsbergen, glasscherven en walrussen

Gelukkig voor anker en gewoon moe was ons plan om hier bij Isbjørnhamna 6 uur te wachten. Dit zou ons in staat stellen om noordoostelijke winden langs de kust te vermijden en om ergens na 0600 een voorspelde verandering naar zuidwestelijke wind op te vangen. ijs dreef door de ankerplaats, sommige kwamen tot een paar meter van Yuma. Dus in plaats daarvan stonden we allemaal drie uur op wacht, voor de zekerheid. Door ijs geraakt worden, of ons anker verliezen aan een groot stuk ijs, was niet hoe we onze tijd op Spitsbergen wilden beginnen.

Om 0600 uur, mistig in het hoofd en verward door een wrede combinatie van wat slaap en gebrek aan slaap, nam ik het roer over terwijl we het anker oplichtten en uit Isbjørnhamna vertrokken. Toen we vertrokken was de mist voldoende opgebroken om ons wat glimpen van de kust te geven – steile kale hellingen die langs overgebleven sneeuwbanken naar de kust lopen en in het noordoosten een donkere rotsachtige bergkam waarachter een glinsterende witte gletsjer in de mist viel. zee. Spitsbergen bestaat!

We stopten even om een ​​blok gletsjerijs op te pakken (voor lattes met gletsjerijs) en begonnen toen aan wat we dachten dat een korte motor zou zijn voordat we de zuidwestelijke wind oppikten voor de doortocht langs de kust.

Nou, dat mocht niet zo zijn. Die stilte voor de lichte wind werd gewoon de stilte en we reden de hele dag langs een door mist verduisterde kust, voordat we Kapp Linné net voor middernacht rondden en oostwaarts de Isfjorden in gingen.

Onderweg zagen we meer vogels dan we langs de Noorse kust hadden gezien. Met dovekies als hoogtepunt. En papegaaiduikers zijn moeilijker te fotograferen, ze duiken altijd net onder de oppervlakte als de sluiter afgaat.

Hier begon Spitsbergen zich weer langzaam door de mist en bewolking heen te openbaren. De eerste die verschenen waren de toppen van de kaap, daarna de bergen aan de noordkant van de fjord. Geleidelijk aan trok de mist op en maakte onze grijze surrealistische wereld plaats voor een kristalheldere blauwe lucht en helder, helder zonlicht. Al snel reden we langs een zijdezachte blauwe zee omringd door scherpe bergen met glinsterende gletsjers in het zonlicht.

Helaas mocht dit niet duren. Een uur later stak de wind op en botsten we tegen een branding van 2 meter en wind van 19 kt. De golven waren steil en dicht op elkaar gepakt, spoelden over het voordek terwijl we ze naar beneden stortten en vlogen om ons heen in opspattend water toen we ze opklommen. Met het vooruitzicht op 25 zeemijl voor ons, deden we de oproep om ons terug te trekken in de Grønfjord en aan te meren bij Barentsburg.

Het kostte wat moeite om in de Grønfjord te komen, maar eenmaal binnen was het water kalm en viel de wind. Barentsburg is een fantastische Sovjet-Russisch uitziende stad uit de Koude Oorlog. Het is 100% Russisch en bood het vooruitzicht een interessante plek te zijn om het weer af te wachten. Er was echter geen plaats in de herberg in Barentsburg met de twee ligplaatsen bezet, dus vervolgden we de fjord af naar Ankerhamna waar we, toepasselijk, 15 meter in de modder en uit de wind voor anker gingen. Een walrus (onze eerste!) was ongeveer 30 meter verderop aan het eten en we vielen in slaap met het geluid van zijn slagen buiten.