IJsberen en walrussen
Tot nu toe waren we, behalve in Longyearbyen, niet aan land geweest in Svalbard, met ijsberen in de buurt en niet over de vereiste wapens tijdens onze eerste paar dagen. Maar we hadden besloten dat we bij Farmhamna, onze volgende ankerplaats, een stukje aan wal zouden gaan wandelen. Dit was een mooi beschutte baai van ongeveer 1 km doorsnee met aan drie kanten lage stranden en landtongen. David pompte de bijboot op, we monteerden alle verschillende onderdelen van onze nieuwe elektrische buitenboordmotor en verzamelden alle spullen die nodig waren om aan wal te gaan voor een wandeling in het ijsberengebied.
LUIE ZEILEN
Maar eerst moesten we naar Farmhamna. Het was maar een korte zeiltocht, ongeveer 25 zeemijl, en er stond een lichte wind. Omdat we ons lui voelden en met de wind mee zeilden, zetten we alleen de genua op en ploeterden we verder op 4.5 kn onder de vogelrotsen, genietend van het uitzicht.
Het duurde niet lang of we werden ingehaald door een veel serieuzere bemanning aan boord van SY Nina Soraya. Ze droeg 3 volle zeilen en ging een respectabele 6 knopen. Dit was bijna genoeg om ons uit de luie modus te duwen, zozeer zelfs dat we heel even overwogen om de hoofdleiding te hijsen. Kort. Maar toen leek dat gewoon zo veel moeite op zo'n mooie grijze dag, dus we schopten achterover en spookten voort zoals we waren. Dit zou geheim zijn gebleven als SY Nina Soraya geen fotografisch bewijs had gekregen van onze luie benadering van deze zeilbusiness.
IJSBEER!
Nina Soraya lag al stevig verankerd in Farmhamna tegen de tijd dat we vrolijk in de ankerplaats kwamen slenteren. Toen we ons klaarmaakten om het anker te laten vallen, kregen we een radiooproep van hen. We dachten aanvankelijk dat ze het ons moeilijk zouden maken met ons luie zeilen, maar in plaats daarvan was het om ons te vertellen dat er een ijsbeer recht voor ons aan wal was!
Heel spannend nieuws!
We gingen snel voor anker, pakten onze verrekijker en begonnen met het kijken naar ijsberen. Wat een traktatie!
Dit was een relaxte beer. Het bracht het grootste deel van zijn tijd door met rondsnuffelen, eerst op de hellingen boven het strand, maar daarna kwam het naar beneden om langs de kustlijn te werken. Op een gegeven moment verdween het onder een sneeuwbank waar het op een lekker koel plekje leek op te krullen. Vervolgens klom het de toendra boven het strand in en stortte neer voor een klein kinderdutje, de benen naar achteren gestrekt en het hoofd op een rots rustend. Misschien 50 meter verderop graasde een rendier onbekommerd.
Powernap voorbij, onze beer dwaalde toen terug naar de top van de drop-off in het water. Daar haalde hij uit een spleet onder een rots iets dat eruitzag als de ingewanden van een zeehond en ging zitten om wat op dit smakelijke stuk te kauwen. Dit was leuk om te zien, omdat het suggereerde dat deze ijsbeer waarschijnlijk niet genoeg honger zou hebben om geïnteresseerd te zijn in twee lelijke matrozen. Desalniettemin leek het verstandig om onze plannen voor een wandeling bij Farmhamna op te schorten en ons tevreden te stellen met een beetje beren kijken vanaf de boot.
Nadat hij zijn stuk zeehond had gegeten, dwaalde de beer naar het zuiden langs het strand en stak uiteindelijk de morene over en verdween uit het zicht. Davids commentaar was: 'Ik wed dat het om die inham achter de rotsen daar heen zal lopen en binnen een paar uur weer op de landtong achter ons zal uitkomen'.
Ik schonk niet al te veel aandacht aan deze voorspelling, maar een paar uur later keek ik uit de kajuit en, laag en zie, daar op de landtong achter ons was de ijsbeer. Heilige rotzooi! Het liep heen en weer, tuurde in onze richting (ik dacht steeds 'zoekt het naar de beste ingang in het water om naar onze boot te zwemmen?') en snuffelde in de lucht ('Ruikt het mijn kookkunsten, of wij?' ).
"Moeten we de wapens tevoorschijn halen?" Ik heb gevraagd.
"Doe niet zo gek", zei David, "je hoeft je daar geen zorgen over te maken totdat het in het water komt."
ZWEMMEN IJSBEER!
Nauwelijks had David dit gezegd of ijsbeer klom de rotsachtige drop-off af, stapte in het water en begon naar ons toe te zwemmen. Jakkes!
Snel haalden we al onze apparaten om lawaai te maken in de cockpit, inclusief mijn trompet, onze misthoorn, potten en pannen, het seinpistool en een brandblusser. Ik heb ook een radio-oproep gedaan naar onze buren, waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou doen: 'Nina Soraya, Nina Soraya, dit is Yuma. Er zwemt een ijsbeer recht op je af!'. Geen antwoord.
Terwijl de beer verder zwom, werd duidelijk dat hij over de baai zwom, niet naar ons toe, en langs de andere kant van Nina Soraya zou passeren. Ik heb Nina Soraya nog een paar keer via de radio gestuurd, maar nog steeds geen antwoord. Later bleek dat ze allemaal diep sliepen, behalve één vrouw die de wacht had en niet wist hoe ze de radio moest gebruiken en de boot gewoon op slot deed, onzeker over waar de beer eigenlijk was. Ze misten dus een ijsbeer vlak langs hun boot te zien zwemmen; gelukkig hebben we een foto voor ze.
Na een tijdje had de ijsbeer de andere kant van de baai bereikt, klom eruit en dwaalde weg. Het zag er niet naar uit dat het een zware duik was geweest voor de beer, ook al zwom hij tegen de wind in, in water van 5°C. Wat ons echter heel duidelijk was, was dat het in iets anders dan vlak water ongelooflijk moeilijk zou zijn om een zwemmende ijsbeer vanaf een rubberboot te zien, met alleen de witte kop en rug, en soms alleen de zwarte neus, die boven het water uitsteken. Sindsdien hebben we een zwarte neuswacht als we rondvaren in onze bijboot.
TWEE IJSBEREN!
Het ijsbeerfeest was echter nog niet voorbij. De volgende ochtend waren er op het strand niet één, maar twee ijsberen! Dit was te gek! Ze liepen gemoedelijk samen rond, sprongen in het water, klommen op de toendra of zaten naast elkaar op de klif in het water te kijken. Af en toe begonnen ze te worstelen, over elkaar heen rollend, bijtend en vastgrijpend, of op hun achterpoten staand en proberend elkaar omver te werpen.
De beren waren ongeveer 500 meter verwijderd, dus na een praatje met onze buren op Nina Soraya besloten we onze rubberboten te water te laten en een beetje dichterbij te komen, tot ongeveer 200-300 meter.
Vanaf die afstand hebben we ze ongeveer een uur lang geobserveerd, een absoluut ongelooflijke ervaring waarvan we ons niet hadden kunnen voorstellen dat we de kans zouden krijgen om ze te zien. Onze nieuwe elektrische motor kwam hier goed tot zijn recht, bijna volledig stil en zonder de stank van uitlaatgassen, liet hij ons vanaf een veilige afstand observeren zonder de aandacht van de beer te trekken.
Uiteindelijk dwaalden de twee beren uit het zicht, dus reden we terug naar onze boot en maakten we ons klaar om verder naar het noorden te varen.
WALRUS
De volgende etappe voerde ons naar het noorden door Forlundsundet, een waterweg tussen het eiland Spitsbergen en het eiland Prins Karls Forland.
Halverwege de oostkust van laatstgenoemde, bij Poolepynten (van 'Pool' = zoetwaterpoel en 'Pynten' = punt), is een bekende walrusgroep die we graag wilden bezoeken. Als het weer daar voldoende was, wilden we voor anker gaan en aan land gaan.
Aangekomen bij Poolepynten waren de walrussen daar en het weer was kalm genoeg om voor anker te gaan.
Wat we tot dan toe niet echt op prijs hadden gesteld, was hoe nieuwsgierig walrussen zijn. Zodra we naderden zwom een kleine groep naar Yuma om ons te inspecteren. Het zien van deze enorme dieren met scherpe slagtanden naast Yuma maakte nogal indruk en hun nieuwsgierigheid maakte dat ik me ongemakkelijk voelde bij het te water laten van onze kleine opblaasbare sloep.
Dus bleven we op Yuma en dreven dicht bij de kust rond, genietend van het gezelschap van de walrussen op een afstand, voordat we koers zetten naar onze ankerplaats bij Engelsbukta aan de andere kant van de Forlundsundet.
Fantastische foto's en schrijven of moet ik zeggen dagboeken, ik kijk uit naar de volgende 😁
Wij proberen ze te laten komen. Door de weken zonder internet op Spitsbergen lopen we flink achter, maar we zijn bezig onze achterstand in te halen.
Oh en ah. 🙂 Dit is toch iets anders dan Wildlands. Bijzondere ervaring!
We hebben toch wel een paar keer gezegd 'Oh, net als in de Emmer dierentuin!' Maar toch wel 'n beetje anders.
Laat de blogs maar komen jongens - geweldig om met je mee te reizen Mx
Bedankt!
Zo geweldig... wat een briljante reis maak je. Geniet van elk moment
Bedankt Uli, we genieten er zeker van!
Fantastisch! Geweldig! Meer van dat soort woorden. Ongelofelijk ook niet. Wat een ervaring. Ik waardeer ook de levensgevaarlijke situaties die jullie opzoeken om ons blij te maken met spectaculaire foto's. Wat voor geweren trouwens?
Voor ons geen moeite om de fauteuil mede-reiziger zo goed mogelijk te maken :-). Er komt trouwens nog meer, je hebt er al een beetje van meegekregen via Facebook. We hadden een signaalgeweer en een geweer (Mauser .306, met led-tipkogels). We hebben een uitmuntende schiettraining gehad in Nld, een verhaal op zich (wat nog niet op de blog staat).