IJsbeer op een walrus

Terwijl er aan de westkant van de baai allerlei historisch afval rondslingerde, gebeurde er aan de oostkant iets veel aangrijpender. Ja, bovenop een zeer dode walrus aan dat uiteinde van de baai zat de eerder genoemde, zeer levende ijsbeer.

EEN STOERE WALRUS

Dit was een zeer zelfvoldane Ursid. De walrus was enorm, gezwollen, rood en vlekkerig, wat een droom voor een gastronomisch diner kwam uit! Maar het was een frustrerende droom die uitkwam. Walrussen, en al dat heerlijke blubber en vlees waar ze uit bestaan, zitten in één bijzonder stevige huid.

Onze ijsbeer had het verschrikkelijk moeilijk om binnen te komen. Het had al goede vooruitgang geboekt bij het bereiken van de zachtere delen van het hoofd, maar had echt moeite met het bereiken van het hoofdgerecht, het lichaam. Hij probeerde met zijn klauwen de huid te harken en zich een weg naar binnen te vreten. Hij probeerde met zijn tanden een gat te scheuren. Hij probeerde een flipper af te snijden door er doorheen te knagen. Niets leek te werken.

De beer probeerde de romp vanaf de zijkant uit te steken. Het trok aan een flipper in meerdere pogingen om het van het lichaam te rukken. Het probeerde via de gescheurde nek toegang te krijgen tot het lichaam.

Hij klom bovenop de walrus en stuiterde letterlijk op en neer als een kind op een trampoline, misschien in de hoop dat het gezwollen lichaam zou ontploffen en misschien een deel van de blubber uit de gescheurde nek zou duwen.

Het was duidelijk dat hij enig succes had, want zo nu en dan trok hij zich terug op een nabijgelegen rots om te kauwen en na te denken. Hij leek zelfs zo tevreden met zijn inspanningen dat hij met tussenpozen naar een nabijgelegen rots- of sneeuwveld afdwaalde om even te gaan liggen.

NOG EEN ZWEMENDE IJSBEER

Het meest interessante voor ons was dat op elk van de drie ochtenden dat we in Virgohamna waren, de beer ging zwemmen.

Dit was niet zomaar een snelle duik, maar een wandeling van meerdere uren door de baai en het kanaal tussen Danskøya en Amsterdamøya in. Hij dobberde mee, maakte duikduiken, maakte salto's onder water, besluipte de zeekoeten, rolde rond met alleen zijn achterpoten en neus boven water, en zag er in alle opzichten uit alsof hij een volkomen ontspannen en plezierige tijd had. Het was vrij duidelijk waarom deze dieren samen met walvissen, dolfijnen en zeehonden tot de zeezoogdieren worden gerekend!

Dit zeezoogdier was ook erg nieuwsgierig naar de boten in de ankerplaats, inclusief de rubberboten, en zwom er naartoe en naar hen toe.

Dus op een ochtend deden we opnieuw een ijsbeergerelateerde radiooproep, dit keer naar onze Nederlandse buren: 'Saraban'de, Saraban'de, dit is Yuma. De ijsbeer staat vlak achter je boot!'. Soortgelijke telefoontjes werden door andere boten naar hun buren gedaan gedurende de dagen dat we in Virgohamna waren. Gelukkig voor de meeste andere boten hadden ze een hoge spiegel aan de achterkant, waardoor het voor een ijsbeer moeilijk (maar niet onmogelijk) was om aan boord te klimmen.

Wij daarentegen hadden een paar momenten waarop we ons afvroegen of het verstandig was om een ​​zwemplatform aan de achterkant te hebben... De ijsbeer kwam zo dichtbij dat we al onze geluidsapparatuur weer in de cockpit konden krijgen, maar gelukkig, we hoefden het nooit te gebruiken om het weg te jagen. We hebben natuurlijk geen idee hoe dichtbij het kwam terwijl we in bed lagen te slapen...