Terug naar de Lofoten
SVOLVÆR
De volgende ochtend, met de bergen perfect weerspiegeld in een kalme zee, voeren we over de Vestfjord naar Svolvær. Toen we de baai verlieten, namen een paar zeearenden plechtig afscheid van ons vanaf een marker op een van de scheren. De Vestfjord was glazig kalm en bijna verstoken van enig bootverkeer. Toch kwamen we op de een of andere manier nog steeds op ramkoers terecht met elk ander schip, vracht, veerboot of zeil dat we tegenkwamen. Daarbuiten was echter een gemakkelijke en aangename oversteek, des te aangenamer door een bezoek van een groep dolfijnen en nog een zeearend op een marker bij het eiland Litlmolla.
Kabeljauw is overal op de Lofoten.
Na een overtocht van ongeveer vier en een half uur kwamen we in Svolvær aan, waar we afmeerden in het stadscentrum en de gehele pier voor ons alleen hadden. We gingen meteen de laadregelaar ophalen die al sinds enkele dagen na ons laatste bezoek, maanden eerder in juni, op ons lag te wachten. We deden wat boodschappen, genoten van nog een Bakalao in een van de restaurants en overnachtten in de haven.
HOPEN
Nadat we hadden gedaan waarvoor we in Svolvær waren gekomen, glipten we laat in de ochtend de haven uit en zetten koers naar de aangename en afgelegen kleine inham Hopen. Althans, daar hadden we op gehoopt. We wilden graag nog een paar dagen im de Lofoten doorbrengen voordat we naar het zuiden zouden vertrekken, en omdat de weersvoorspellingen voor de komende dagen goed waren, gingen we nog niet naar het zuiden maar naar het westen.
Yuma aan het ponton van de plaatselijke kroeg in Kabelvåg.
Onderweg liepen we Kabelvåg binnen, een gezellig en saai oud vissersdorpje. Omdat we per ongeluk bij de plaatselijke pub waren aangemeerd in plaats van bij een openbaar ponton, voelden we ons verplicht om ons verblijf te beginnen met een drankje in de kroeg. 't Kon minder! Vervolgens liepen we door het dorp op zoek naar een fototentoonstelling waarover SY Snow Bear ons had verteld. We konden echter geen enkel teken van een dergelijke tentoonstelling vinden (vermoedelijk ingepakt en verdwenen). Afgezien van een bushokje gemaakt van oude ski's, vonden we weinig anders om enthousiast over te worden, dus keerden we terug naar Yuma en voeren door naar Hopen.
Frederieke bewondert het plaatselijke ski-hek.
In onze vaargidsen wordt Hopen beschreven als een 'spectaculaire, geheel door land omgeven ankerplaats liggend onder de bergen' en een 'prachtig beschutte ankerplaats'. Onnodig te zeggen dat we erg uitkeken naar een beetje schoonheid en afzondering. Bij aankomst in Hopen werd het echter al snel duidelijk dat je oogkleppen op moest doen en slechts in één richting moest kijken om deze ankerplaats spectaculair te maken. De visfabriek, de snelweg E10 en het omliggende dorp deden zeker afbreuk aan de beweerde schoonheid, afzondering en isolatie. Wellicht hadden de ankerplaatsen op Spitsbergen ons te zeer verwend!
Ankerplaats bij Hopen. Toch niet zo erg.
Ach ja, het was maar voor één nacht en na een paar pogingen slaagden we erin om het anker goed vast te zetten in de zachte slijkbodem. Zoals in de vaargidsen stond, was de locatie goed beschut, en onder het toeziend oog van de huizen aan het water genoten we van een rustige avond.
REINE
De volgende ochtend was het volkomen kalm en dus motorden we onder een lage, loodgrijze hemel (opnieuw) langs de kust richting Reine. Gedurende het grootste deel van de vaart hingen de wolken rond de lagere gedeeltes van de bergtoppen, waardoor we alleen zicht hadden op het onderste deel van hun steile klim naar boven. Deze kaal, bijna verticale rotswanden waren doorsneden met diepe geulen en smalle richels, waar bomen en grassen maar heel weinig kans kregen om houvast te krijgen.
Reine: een spectaculaire locatie.
Onze bestemming was Reine, een van de laatste dorpen als je westwaarts langs de eilandenketen vaart en een toeristisch walhalla. Toen we de haven binnenkwamen scheen de zon door de brekende wolken, waardoor het adembenemend duidelijk werd waarom toeristen met tienduizenden naar dit dorp stromen. Verspreid langs de kustlijn van het eiland en een archipel van eilandjes en scheren, liggen de schilderachtige houten gebouwen van dit vissersdorpje over het water, met op de achtergrond de bijna onmogelijk abrupte en imposante bergen van de Lofoten.
Huizen met kapsels.
Zeker Instagram-spectaculair, het is ook spectaculair toeristisch en hoe minder hier over gezegd, hoe beter. We brachten een nacht door in de Reine Gjestehavn, hadden een paar vergeetbare maar spectaculair geprijsde maaltijden, en maakten een zeer steile, buitengewoon drukke en nogal mistige wandeling langs de Reinebringen. Net als bij andere wandelingen die we op de Lofoten hadden gedaan, maakten de Sherpa-trappen die in 2019 waren geplaatst deze wandeling minder zwaar dan anders het geval zou zijn geweest. Helaas was het panoramische uitzicht dat beroemd werd op Instagram bedekt met wolken en mist, en dus keerden we onverichterzake (wat uitzicht betreft) terug naar Yuma. De volgende middag gingen we zuidwaarts richting het eiland Lovund, bijna precies 100 zeemijl naar het zuiden.
