Langs Verne en Poe's Mælstrom
VERTREK LOFOTEN
Op basis van de weersvoorspelling begonnen we vol goede moed met onze zeiltocht van Reine naar Lovund, over de monding van de Vestfjord. En inderdaad, het eerste half uur zeilden we lekker door, zij het met steeds afnemende wind, en over een steeds kalmer wordende zee.
Terugblik richting Reine.
Uiteindelijk waren we echter genoodzaakt de ijzeren genua te hijsen (maw, de motor aan te doen). Een groot deel van de daaropvolgende nacht motorden we met slechts af en toe wat hulp van de wind.
Frederieke geniet van een maaltijd op een kalme zee.
Toch was het schitterend om de zon onder te zien gaan achter de sombere toppen van de eilanden Mosken en Værøy, terwijl we rustig voort toefden onder donkere, gebroken wolken en een heldere sterrenhemel.
Zonsondergang achter de eilanden Mosken en Værøy.
DE BEROEMDE MÆLSTROM
Hier passeerden we ook de getijstroom tussen Mosken en Moskenesøy dat de inspiratie vormde voor Jules Verne's 'Mælstrom', en Edgar Allen Poe's 'Een afdaling in de Mælstrom', namelijk de Moskenstraum. We hadden overwogen om hier langs te varen en vervolgens de route buiten de eilanden om in de open zee te nemen, in plaats van binnendoor via de Vestfjord.
Niet ver van de beruchte Mælstrom.
Maar na het controleren van de golf- en stromingsomstandigheden van de Moskenstraum op de Barentswatch-app, bleek de bølgevarsel (golfwaarschuwing) voor draaikolken, getijdenstromingen en kruisende golven echter wat aan de hoge kant. Dus in plaats van het risico te lopen in Poe's nachtmerrie af te dalen, besloten we binnen de eilandenketen te blijven en hoopten op zoete dromen.
Ons laatste zicht op de Lofoten.
AANKOMST IN LOVUND
Bij daglicht konden we de zeilen weer hijsen en de laatste vijf uur was het stevig voor-de-wind zeilen tussen laaggelegen eilanden, langs de abrupte bergpiek van Træna, en door beschermende rijen scheren naar het even abrupte en hoge eiland Lovund. Hier was het plan om te wachten op het volgende weergat naar het zuiden en om onze benen te strekken.
