Een paar dagen in de stad Kristiansund
VAN ALLES TE DOEN IN KRISTIANSUND
Het bleek dat Kristiansund een geweldige plek was om de storm uit te zitten. Een mooi stadje waar van alles te zien en te doen is (behalve op zondag), ongeacht het weer. We maakten een paar mooie wandelingen door de oude stad ('Innlandet') en parken, bezochten het historische scheepswerfmuseum, voeren mee op de oudste openbare veerdienst ter wereld, en onderzochten het lokale aanbod van koffie en kaneelbroodjes.
Oude gebouwen rond Kristiansund.
Helaas was het plaatselijke kabeljauwmuseum ('Klippfisk') gesloten voor het seizoen, maar gelukkig konden we nog wel een portie Bacalao krijgen in een van Kristiansunds visrestaurants. Voor David werd het ook bijna een verrassende reünie.
Lekker Bacalao.
ZO DICHTBIJ…!
De hele weg langs de kust had ik (David) berichten uitgewisseld met een oude schoolvriend uit Australië, Ian. We hadden ontdekt dat we tegelijkertijd langs de Noorse kust rondzwierven en hadden totdusver tevergeefs geprobeerd om elkaar ergens te ontmoeten. In Kristiansund stuurde ik hem een berichtje om te zeggen dat we niet op tijd in Bergen zouden aankomen om hen daar te ontmoeten, omdat we vastzaten in Kristiansund door een storm. Uren later kreeg ik een bericht terug waarin stond dat ze op de Hurtigruten-veerboot zaten richting het zuiden naar Bergen en hun volgende stop was… Kristiansund… waar ze een tussenstop van een uur hadden. Wat een toeval!
Uitzicht over Innlandet richting de haven.
Dus, vlak vóór de Hurtigruten-aankomsttijd, slenterde ik door de gierende wind en regen naar het nabijgelegen dok om daar op hen te wachten. Vreemd genoeg gebeurde daar, ondanks de hele grote veerboot die zo zou komen aanmeren, niet zo veel. Na een tijdje wachten opende ik de MarineTraffic app om de positie van hun boot op te zoeken. De app gaf aan dat ze Kristiansund voorbij voeren en door gingen naar het zuiden. Al snel kwam er een berichtje van Ian, vanwege de storm kwamen ze niet in Kristiansund aanleggen! Verdomd. Dus nam ik afscheid van de zeemeeuw die samen met mij in de luwte van een grote paal had zitten schuilen en slofte terug naar huis. Zo vlakbij! Zo vlakbij.
