Niet het beste besluit

By |Gepubliceerd op: 25 september 2023|Categorieën: Europa, Noorwegen|1142 woorden|2 reacties|

(Let op: dit keer geen foto's vanwege het weer)

WEERSVERWACHTING EN BESLUITVORMING

Langs de hele Noorse kust, letterlijk van het Noordpoolgebied tot het uiterste zuiden, een afstand van minstens 1,000 zeemijl, hadden we stormen en zwaar weer kunnen ontwijken. We brachten veel tijd door met het doornemen van de weersvoorspellingen om weergaten tussen de stormen te kunnen vinden om naar de volgende haven te kunnen varen. Dit was nog belangrijker wanneer we de ondiepe en rotsachtige 'gevarenzones' langs de kust moesten doorvaren. We hadden al een half dozijn van deze gebieden doorkruist, allemaal in feite twee keer, en waren er elke keer in geslaagd relatief gunstige omstandigheden te kiezen, met behulp van de wonder-app Barentswatch. Soms betekende dit dat we moesten wachten lang nadat een storm over was gewaaid, om de kans op ongemakkelijke (of zelfs gevaarlijke) bølgevarsel, dat wil zeggen deining en golven (waartoe uiteraard ook de 'beruchte' krysende bølgers behoren), tot een minimum te beperken.

Eerder deze week waren we Skudnesshavn uitgevaren om naar Stavanger te gaan, nadat de wind na een storm was gedaald tot 20 knopen. Onze gok was dat de grote deining zich alleen nog rond de haveningang zou voordoen en dat we daarbuiten met de verwachte 2 meter deining te maken zouden krijgen. We kregen gelijk. Toen we uit de smalle kloof in de rots voeren die de ingang van de haven vormt, stuitten we regelrecht op golven van 4.5 meter die bijna aanvoelden als branding (maar dat gelukkig niet waren). Na een halve mijl kwamen we in dieper water en in meer redelijke zeeën van 2 meter en draaiden af ​​naar ruime wind. Veel gemakkelijker!

De reis van Stavanger naar Egersund was vergelijkbaar maar dan wat langer. We waren van 0600 tot 2000 uur onderweg, met lange stukken ongemakkelijke golfbewegingen (als een wasmachine?) van een nadeiende tweedaagse storm en, natuurlijk en in tegenstelling tot de voorspelling, de hele tijd de wind van voren. Dit was echter één van de weinige dagen dat we de hele dag de zeilen op konden houden! En zelfs met twee riffen erin hebben we een flinke afstand afgelegd, met een maximale geklokte snelheid van 8.7 kn. Jippie!

NIET ZO'N GOEDE BESLISSING

Dit was dus het soort besluitvorming die we hadden doorgaan toen we die avond om 1800 uur uit Egersund vertrokken, nadat we nogmaals een tweedaagse storm in de haven hadden doorstaan. We dachten dat het bij de havenmond vast geen pretje zou zijn, maar eenmaal ver van de kust in dieper water wordt het vast wel beter. Maar er zijn van die momementen in het leven wanneer we beslissingen nemen die achteraf slecht blijken te zijn. Soms komt dat omdat we ons haasten zonder voldoende na te denken over de kwestie die voorhanden is. Andere keren denken we er wel over na, op basis van de informatie die we hebben, maar hebben we het uiteindelijk nog steeds bij het verkeerde eind. Deze avond was een voorbeeld van dat laatste, hoewel we misschien ook wat aan de gedurfde kant hadden gekozen in plaats van aan de voorzichtige kant.

Het was donker, heel donker. De maan was nog niet opgekomen en zelfs als dat wel het geval was, zou ze moeite hebben om door de dikke, sombere wolken heen te schijnen. In het donker kon ik nauwelijks voorbij de boeg kijken. Een sterke wind blies nare vlagen van striemende regen in mijn gezicht. Onder mij schommelde de boot heen en weer. De boeg sprong omhoog terwijl ze steile, onzichtbare golven nam voordat ze naar beneden tuimelde op hun zwarte achterkant. In het pikkedonker waren deze golven alleen zichtbaar wanneer de navigatielichten op de boeg dichtbij genoeg waren om door hun heen te schijnen, of wanneer hun toppen wit voor zich uit bliezen. Hoe dan ook, tegen de tijd dat ik ze zag, waren ze al bij ons en was de tijd om te reageren voorbij. Bovenop deze stijgende en dalende zee kwam er ook geregeld een kruisende deining langs, die, volledig ongezien, de boot onhandig en hard op haar zij gooide. Dit was de complete wasmachine-ervaring en ik vond het helemaal niet leuk.

Yuma leek echter onverstoorbaar en bleek er geen moeite mee te hebben. Ze voelde stevig en hoewel ze niet veel voorgang maakte, bleef ze langzaamaan voortploeteren en legde geleidelijk zeemijl na zeemijl af. Haar schijnbare gemak in deze omstandigheden straalde op ons af, en de situatie begon vervelend druk en energiek aan te voelen in plaats van zorgelijk.

In dit gebied waren er weinig scheren en eilanden die de golven weerkaatsten, en in eerste instantie waren er lange zandstranden die de golven absorbeerden in plaats van reflecteerden. De pilotboeken beschijven deze kustlijn van Lista als mogelijk het gevaarlijkste stuk kust van Noorwegen, en wordt aangeraden om ten minste 0.2-0.5 zeemijl van de kust te houden. Ons plan was dan ook om zo snel mogelijk naar dieper water te varen, waar de voorspelde omstandigheden 14 knopen wind en 1-2 meter deining zouden zijn. De situatie was nog steeds ongemakkelijk dichtbij de kust, maar verder van de kust in dieper water was het helaas niet veel beter. De zeeën waren zeker minder verward, maar nog steeds met golven van 3 meter, soms wat meer, die met onvoorspelbare tussenpozen vanuit verschillende richtingen uit de duisternis op ons af kwamen. Yuma surfte de ene golf af, werd op haar zij gegooid door de volgende golf, en begon dan aan de steile klim van een andere golf die van voren aan kwam rollen. Witte waterstralen schoten omhoog terwijl de golven om ons heen tegen elkaar botsten. Gelukkig was de wind slechts iets meer dan 20 knopen, hoewel de windvlagen veel hoger waren. Zonder enige andere opties (omdraaien en terugkeren was zeker niet mogelijk) was het plan om in WZW richting door te gaan totdat we Lista waren gepasseerd. Eenmaal daar konden we beslissen of we verder zouden gaan naar Thyburon in Denemarken of naar Farsund in Noorwegen.

WE BLIJVEN IN NOORWEGEN

Langzaam naderden we het Lista-licht, nog steeds door elkaar heen gegooid en gerammeld door de donkere, onzichtbare zeeën. Een reeks grote vrachtschepen passeerde ons zowel van achteren en van voren, en waren gelukkig zo vriendelijk om hun koers net genoeg te veranderen om ons voldoende ruimte te geven. Ze hadden duidelijk medelijden met ons, of hadden op zijn minst het besef dat we niet snel van richting konden veranderen. We passeerden het Lista-licht rond middernacht en kort daarna kwam Frederieke naar boven en nam de wacht over terwijl ik, uitgeput, beneden ging slapen. En slapen deed ik, ondanks het feit dat mijn bed de hele tijd schommelde en rolde.

Om 0400 uur werd ik wakker voor mijn wacht en zag dat alles rustig was. Doodstil, griezelig kalm. Er was óf sprake van een dramatische verbetering van de omstandigheden, óf er was een beslissing genomen over onze bestemming en die beslissing was om niet door te reizen naar Denemarken. Ik kwam naar boven en vond ons gehuld in een dikke motregen, tussen de eilanden, scheren en rotsen die de ingang van Farsund bewaken. Frederieke had besloten dat doorgaan te vermoeiend zou worden, en dus werd het Farsund. Goede beslissing.

(Foto bovenaan is van Yuma in Farsund).

2 reacties

  1. Car Imming April 23, 2024 op 4: 49 pm - Antwoord

    Ik word al misselijk als ik het lees. Ben benieuwd jullie!

  2. Jim April 26, 2024 op 6: 13 am - Antwoord

    Wat een fantastische reis. Het was geweldig om de reizen van vorig jaar bij te houden.

Laat een reactie achter

Zoeken naar een weergat voor Nederland
Waar nu heen?