Nog een dosis rotsen bij Golfe du Morbihan
In de Golfe du Morbihan
Een korte en onopvallende zeiltocht bracht ons van La Trinité-sur-Mer rond het schiereiland Locmariaquer en naar de Golfe du Morbihan, een ondiep doolhof van eilanden, rotsen en kanalen. De Golfe du Morbihan is volgens sommigen een van de beste zeilgebieden van Frankrijk. Ieder zijn ding, denk ik, maar de wat krappe waterwegen zijn zeker buitengewoon populair bij bootvaarders van alle soorten en maten en het is zeker mooi, op een landelijke Franse manier.
De aanloop naar de Golfe du Morbihan.
Onze bestemming was een ankerplaats aan het westelijke uiteinde van de Golfe du Morbihan tussen Île Longue en Gavrinis. Vanuit deze zeer aangename ankerplaats brachten we een paar dagen door met het bezoeken van neolithische sites en het verkennen van het platteland op onze fietsen. De avonden waren kalm en glazig met gloeiende oranje zonsondergangen en heldere maanverlichte nachten.
Prachtig uitzicht op zonsondergangen en maanopkomsten vanaf onze ankerplaats.
Als zwevende sleutelhangers niet drijven…
Hoewel de locatie prettig was, begon het allemaal wat minder toen Frederieke, toen ze uit de bijboot klom bij de steiger in Larmor-Baden, haar sleutels overboord liet vallen. Ze zakten door 3 meter prachtig helder water en in het onkruid op de bodem. De prachtig rode maar nog niet eerder geteste vlotter die de sleutels op het oppervlak moest houden, contrasteerde prachtig met de verschillende tinten kelpgroen en glinsterde ons plagerig toe door het water. Om een of andere reden wilde Frederieke zich niet zomaar uitkleden en in het beslist koude water duiken om haar sleutels te redden, dus volgde er een half uur van klooien met stokken en palen voordat de sleutels werden gered en de kalmte werd hersteld.
(uiteraard geen foto's van dit 'malheureux incident')
Meer grafheuvels, dolmens en menhirs!
Ongeveer een mijl ten westen van onze ankerplaats lag het schiereiland Locmariaquer. Dit is een prima plek om rustig te fietsen met rustige landweggetjes en paden, aangename bossen, stranden en culturele plekken verspreid over het schiereiland op gemakkelijke afstanden. Gelukkig omvatten deze culturele plekken een overvloed aan tumuli, dolmens en menhirs, en als zodanig vormden ze een voortzetting van ons rotsthema voor onze omzwervingen daar.
De dolmen 'Table des Marchand' en zijn ingang.
Deze neolithische overblijfselen zijn al eeuwenlang in dit landschap aanwezig, lang voordat de vroegste voorouders van de huidige bewoners er leefden. Voor de lokale bevolking zijn deze oude overblijfselen gewoon onderdeel van het landschap, net als de heuvels en dalen waarin ze zijn gevonden. Hierdoor zijn deze plekken opgenomen in het dagelijks leven.
Een willekeurige dolmen ergens op het schiereiland Locmariaquer.
Ze kunnen dan ook op plekken worden aangetroffen die voor buitenstaanders misschien vreemd lijken: in iemands achtertuin, op een veld of op een kruispunt.
De binnenkant van een hunebed, ergens in iemands achtertuin.
Veel van de meest indrukwekkende locaties bevinden zich op plekken die ooit duidelijk een indrukwekkend uitzicht hadden over de valleien en laaglanden van Morbihan, voordat de zeespiegelstijging ze veranderde in locaties aan het water.
Le Grand Menhir brisé, of, de grote gebroken menhir. Toen hij nog rechtop stond, was hij 20.6 m lang en woog hij 330,000 kg.
De grafheuvel van Gavrinis
Direct ten oosten en minder dan een mijl van onze ankerplaats lag Gavrinis. Op de zuidpunt van het eiland ligt een van de beter bewaarde en versierde tumuli. De Gavrinis-tumulus is nog steeds gedeeltelijk bedekt met aarde (of misschien opnieuw bedekt) en is een geterrasseerde heuvel van misschien wel 8 m hoog en misschien wel 25 m lang en 15 m breed. Een enkele doorgang opent aan de zuidelijke en met water gerichte kant. Ten tijde van de bouw zou deze ingang hebben uitgezien op een ondiepe maar brede vallei, ingenomen door de bossen, velden en de dorpen van de bouwers, maar nu kijkt het uit over een uitgestrekt water, eilanden en een horde Franse pleziervaarders.
De heuvel die de Gavrinis-tumulus is.
De doorgang naar de Gavrinis-tumulus is gereconstrueerd naar hoe iemand of iemand in recente tijden dacht dat het eruit had kunnen zien. Hebben ze het goed gedaan? Lijkt een redelijke gok, maar wie weet.
De ingang van Gavrinis, met onze gids.
Het feit dat de rotsen langs de wanden en het plafond van de gang uitgebreid zijn uitgehouwen, net als de grafkamer zelf, suggereert dat de gang meer dan eens is gebruikt en dat er dus waarschijnlijk behoefte was aan een echte ingang naar de heuvel.
De doorgang in de grafheuvel van Gavrinis.
Degene die ze hebben gebouwd komt overeen met de constructie van de doorgang, dus het is waarschijnlijk niet zo heel ver verwijderd van het origineel. Maar nogmaals, misschien was de originele ingang afgesloten met een droge stenen muur als deze niet in gebruik was en was er geen formele ingang nodig. Wie weet.
Spectaculaire rotstekeningen
Eenmaal binnen in de grafheuvel zijn de wanden van zowel de lange toegangsgang als de grafkamer zelf uitgebreid versierd met intrigerend houtsnijwerk.
Enkele van de spectaculaire rotstekeningen in de gang.
Dit is een vrij duidelijke indicatie dat deze beschaving niet alleen de tijd en energie had om tonnen zware rotsen over aanzienlijke afstanden te slepen voor gebruik in hun bouwwerken, maar dat ze ook bereid waren om tijd te besteden aan het weghakken van harde granieten oppervlakken met stenen, of misschien vroege metalen (ik weet niet zeker of daar bewijs voor is), om die rotsen een beetje mooier en bijzonder te maken.
Meer rotstekeningen van de passage in Gavrinis. Zijn die gaten nou handgrepen om je rotsplaat mee rond te dragen…??
Begraven worden is natuurlijk een speciale gebeurtenis voor de geïnterneerde en de mensen om hem heen, maar we hebben het over enorme hoeveelheden tijd en moeite om dit te doen. Het is duidelijk dat de dood niet alleen speciaal was voor deze mensen, maar ook niet helemaal definitief.
Onderwater menhirs
Een tocht met een roeibootje ten zuiden van ons, en direct voor de Gavrini-tumulus, lag een klein eiland op wat een heuvel aan de andere kant van de rivier zou zijn geweest. Hier, aan de zuidkant van de heuveltop, marcheert een stenen uitlijning in en onder het water in twee lange armen die zich in een hoek van 60˚ ten opzichte van elkaar uitstrekken.
De 'Cromlec de Er Lannic', de steencirkel van Er Lannic, vlakbij Gavrinis.
Vierduizend jaar geleden zou deze opstelling op een heuveltop hebben gestaan, uitkijkend over het vlakke land eronder. Zittend in de sloep konden we de ondergedompelde menhirs zien, de ene na de andere nog vager door het water dan de andere. Dit zou een prima snorkel- of duikplek zijn geweest, behalve dat dit uiteraard niet was toegestaan, dus bewonderden we het landschap vanaf de oppervlakte.
Een uitstekende snorkelplek, maar helaas zijn activiteiten in het water met de menhirs niet toegestaan
Op naar de volgende mars
Na deze overdosis aan stenen, gecombineerd met een steeds leger wordende koelkast, besloten we een stukje verder stroomopwaarts te gaan om de markt in het dichtstbijzijnde stadje Vannes te verkennen.
😁 mooi. Wat een mooi leven hebben jullie toch.
Ja, geweldig he, 't kon minder!