Van Asturië naar Galicië
Lekker zeilen met de Code D
Onze volgende etappe ging westwaarts naar Ribadeo, aan de overkant van de rivier die de grens vormt tussen Asturië en Galicië. Na een kort avontuur met het vullen en betalen van de dieseltank in Aviles, zetten we koers naar een vrijwel windstille zee. We moesten een paar uur motorzeilen voordat we eindelijk de Code D weer konden hijsen en een paar zeer genoegelijke uren voor de wind konden zeilen. Maar toen de windkracht weer opliep tot 23 knopen, besloten we de Code D te vervangen met de genua .
Ergens moois langs de route in Asturië.
Oh nee, orka's…??!
Toen we Ribadeo naderden, schrokken we even toen we een grote witte vlek zagen opkomen uit een golf aan bakboord. Daarna kwam er van onder de boot een grote witte vlek tevoorschijn uit het donkere water. Even leek het net een orka die ondersteboven zwom om de bodem van de boot te inspecteren; zoals we ze elders ter wereld ook hadden zien doen.
Nee, 'gewoon' Risso-dolfijnen
Gelukkig bleek al snel dat het geen orcas maar een andere dolfijnensoort te zijn, ook groot maar met een bolle kop. Dit individu werd vergezeld door een half dozijn andere dolfijnen die allen een paar minuten met ons mee zwommen, waardoor we hun grote, stompe koppen, welgevormde rugvinnen en bleke, gevlekte grijze kleur goed konden bekijken. Twee van hen deden zelfs een reeks onhandige sprongen uit het water, waarna ze vervolgens allemaal onder water verdwenen en we ze kwijtraakten. Dit waren grampers; nooit eerder gezien en dus een primeur voor ons beiden.
Brug over de Ría de Ribadeo, die Asturië en Galicië verbindt, met Ribadeo aan de rechterkant.
Twee dagen in Ribadeo
Ribadeo was een prettig stadje om een dag door te brengen terwijl de wind buitengaats tekeer ging. De plek zelf, en speciaal het historisch centrum, is interessant, en de ligging, hoog boven de rivier de Eo en haar monding, is erg mooi.
Straatjes en uitzichten in het historische centrum van Ribadeo.
Vreemd genoeg is de stad, die beweert haar toekomst aan het toerisme te hebben gekoppeld, niet bepaald een vriendelijke plek vergeleken met steden in Cantabrië en Asturië. Blijkbaar, zo hoorden we van een Asturiër:ze zijn anders aan de overkant van de rivier in Galicië”. Tja.
Een Galicische 'horreo' nabij Ribadeo, een traditionele, verhoogde schuur voor het bewaren van graan, groenten en/of maïs.
We maakten een aantal mooie lange wandelingen, en deden zelfs de was (spannend!), voordat het weer beter werd en we weer op pad gingen.
De harde wind zorgde voor veel schuimkoppen in de riviermonding. We vertrokken uit Ribadeo nadat ze waren verdwenen.
Ronding van vier kapen
De volgende dag maakten we een onstuimige tocht aan de wind langs vier Kapen. Zodra we de monding van de Eo-rivier waren gepasseerd konden we de zeilen hijsen, en met 16 knopen aan stuurboord zetten we koers naar het noordwesten, richting Cabo Burela. Onze bestemming zou aanvankelijk Viveiro zijn, maar als alles goed ging, zouden we verder gaan.
Zeilen met de wind mee langs de Galicische kust.
Alles verliep voorspoedig en nadat we Cabo Moras hadden gepasseerd, en besloten dat Viveiro oncomfortabel zou zijn in de noordelijke deining, zetten we koers in NWN richting Cabo Estaca de Bares. Bij het ronden van Cabo Estaca de Bares maakten we nog steeds goede vaart met een goede zee en wind. Dus in plaats van naar Espasante te varen, zetten we een beetje zuidelijker koers naar Cabo Ortegal.
Onderweg kom je een ruige kustlijn tegen.
Een snelle zeiltocht voor de wind
Hier draaide de wind en nam toe, en nadat wij naar het zuidwesten stuurden, ging het in een keer snel voor de wind en met de deining (en een groep van misschien wel 10 tuimelaars!) mee. De wind nam toe tot 26 knopen en Yuma voer met meer dan 10 knopen door het water en meer dan 11 knopen over de grond, met gereefde zeilen.
Meer ruige kust met de golven mee.
Met deze snelheden duurde het niet lang voordat we al gijpend het kalme en beschutte water van de Ría de Cedeira in konden varen. Hier gooiden we iets ten oosten van Cedeira het anker uit, en genoten van een rustige nacht.
En nog één, omdat de kustlijn zo spectaculair was.
Aankomst in A Coruña
De volgende ochtend vroeg voeren we de Ría uit en, met een stevige noordoostenwind, zetten we koers naar het zuidwesten om wat rotsen te ontwijken, voordat we gijpten en in een rechte lijn naar A Coruña zeilden. Hier nestelden we ons in de Real Club Maritima de Coruña, een prettige, zij het wat rollende jachthaven in het centrum van de stad. Hier zouden we wachten tot het weer ons zou toelaten om rond Cabo Finisterre, het meest westelijke punt van Europa, te zeilen .
