Yuma & Ons

Frederieke heeft er altijd al van gedroomd om op haar eigen boot de wereld rond te zeilen. Het is waarschijnlijk dat dit een genetische aanleg is, aangezien ze familieleden en voorouders had in de scheepvaart en scheepsbouw in Nederland. Hoewel ze de neiging heeft om zeeziek te worden, heeft ze altijd van de zee en de oceaan gehouden. Ze heeft zo'n vijfentwintig jaar als marien biologisch onderzoeker gewerkt in Canada en Australië, waarbij duikend veldwerk haar favoriete onderdeel was. Maar op een gegeven moment besloot Frederieke dat haar droom van zeilen rond de wereld nu of nooit was.

David, daarentegen, had nooit gedroomd van zeilen, laat staan ​​rond de wereld. Het kapseizen van het bootje van zijn vriend Stephen op Lake Burley Griffin (Canberra) als kind was leuk, maar verder kwamen zeilboten niet veel voor in zijn leven of dromen. Maar hij vond zeilboten altijd wel heel mooi. Toen hij aan de westkust van Canada woonde, overwoog hij om één ​​van de vele mooie houten twee-masters te kopen die daar rondvoeren om aan boord te gaan wonen. Maar daar kwam niets van terecht, en van zeilen verder ook niet. Vele jaren later veranderde David toch van mening tijdens de eerste avond van zijn eerste bluewater zeilrace (en natuurlijk Frederieke's doorzettingsvermogen). De lange deining van de Pacifische oceaan, het mooie avondlicht, de staalblauwe zeeën en de donkere rukwinden in de verte overtuigden hem op de één of andere manier om het rond-de-wereld-zeilen idee verder te verkennen.

Risky Business. We waren een aantal jaren onderdeel van de bemanning op een Adams 13 racejacht, "Risky Business". Hier leerden we de basisprincipes van kielbootzeilen van zeilers en cruisers extraordinaire Phyllis en Daryl Hawthorne in Cairns.

Havoc. In 2009 kochten we "Havoc", een Swarbrick S80. Dit model was ontworpen om te racen, en ze had dan ook het kale interieur dat bij deze aktiviteit past. En ze was snel! We hadden veel geleerd van het wedstrijdzeilen op "Risky Business", en dat wilden we nu toepassen op "Havoc". Niet om verder te gaan met racen, maar om in onze vrije tijd vanuit Cairns naar het Groot Barriëre Rif te zeilen en daar op de verschillende riffen te snorkelen en te duiken. Dat hebben we zo'n vier jaar gedaan totdat we besloten dat dit toch wel zó leuk was dat we op zoek gingen naar een echte , en wat meer comfortabele zeilboot.

Kleine Vis. In 2014 kochten we "Kleine Vis", een Tartan 1986 van 37 . "Kleine Vis" was een waar genot om mee te zeilen en een prachtige boot. Elk jaar, als we haar voor onderhoud uit het water haalden, kwamen er oude zeerotten langs die haar lijnen discreet bewonderden, voordat ze zeiden: 'Dat ziet eruit als een S&S-ontwerp, prachtig!'. En dat was ze. Met "Kleine Vis" hebben we acht jaar lang bijna de hele lengte van de Australische oostkust gezeild, van Sydney tot Princess Charlotte Bay, en vanuit Cairns naar eilanden in de Coral Sea.

Als we van plan waren geweest voornamelijk in het noorden van Australië en de Koraalzee te blijven zeilen, hadden we misschien "Kleine Vis" behouden, maar er kregen grotere plannen vorm en dus begonnen we na te denken over wat we wilden van een jacht voor de lange termijn. Er begon zich een wensenlijstje te vormen: kotter- of sloeptuigage met binnenstagzeil, geïsoleerde aluminium romp, geringe diepgang, hefbaar midzwaard, strandbaar, grote kuipbak, technische ruimte met toegang tot kuip, externe berging, suikerschep, twee hutten, natte ruimte bij de kajuit, u-vormige kombuis, naar voren gerichte kaartentafel bij de kajuit, ruime hoofdkajuit, zeilkast, voldoende stuw- en tankruimte.

Ovni. Met de wensenlijst en opgestelde indelingen begon de zoektocht. Al snel werd duidelijk dat het wensenlijstje precies dat was en dat we onze perfecte boot niet zouden vinden, maar net zo snel beperkten we de zoektocht tot een paar modellen die aan de belangrijkste eisen voldeden en bij ons budget pasten. De belangrijkste hiervan waren de Ovnis, en in het bijzonder de Ovni 365, Ovni 385 en Ovni 395s. Beslissen over een Ovni was de gemakkelijke eerste stap; Ovni's zijn niet gemakkelijk te vinden en eentje met onze belangrijkste eigenschappen was nog moeilijker te vinden. In een periode van drie jaar vonden we slechts vijf boten die aan de eisen voldeden en binnen een prijsklasse lagen die we ons konden veroorloven. We kwamen een paar keer dicht bij het kopen van een van deze, maar waren niet succesvol; we kregen ofwel koudwatervrees over het proces of we werden verslagen bij het bieden. Frustrerend.

Ovni 365. In augustus 2022 waren we op bezoek bij de familie van Frederieke in Nederland en hadden inspecties van twee Ovnis geregeld die op papier bijna perfect waren. Maar al snel na aankomst kreeg Frederieke COVID en David direct daarna. Twee weken later, toen we allebei weer negatief testten, waren beide boten helaas verkocht. Een paar dagen voordat we terugvlogen naar Australië stond er ineens een Ovni 365 te koop aangeboden in Engeland. Het was veel nieuwer en in veel betere conditie dan de eerdere Ovnis die we hadden overwogen, maar niet zo goed opgezet. Dit leek een goed compromis. Helaas konden we de boot niet gaan bekijken omdat we onze retourtickets niet konden verzetten. Zouden we er nu weer naast grijpen?

Zo begon het proces van het kopen van een zeilboot, ongezien, van de andere kant van de wereld. Eeek!

Yuma. Uiteindelijk was dit eigenlijk niet zo moeilijk om te doen, maar gedurende het hele proces werden we gegrepen door een knagend gevoel van onzekerheid. We hadden nog nooit een 365 gezien, was het iets voor ons? Zelfs als dat zo was, was het dan nog in goede staat, opgesteld zoals we het wilden, enzovoort. Eek!

Wat het proces gemakkelijk maakte en in ieder geval een deel van de onzekerheid wegnam, waren de mensen met wie we te maken hadden. De makelaars, North Sea Maritime, waren super. Ze hadden opdracht gegeven voor de bouw van de boot en hadden hem voor de oorspronkelijke eigenaren in het VK geïmporteerd, dus ze kenden hem goed. Ze waren ongelooflijk behulpzaam en eerlijk. De landmeter produceerde het beste onderzoeksrapport voor een jacht dat we ooit hadden gezien en nam de tijd om elk detail ervan met ons door te nemen. Hij gaf ons zelfs een rapport over de eigenaren! (ze zijn met vlag en wimpel geslaagd). En ten slotte brachten de eigenaren, Jane en Robin, uren met ons door tijdens zoomgesprekken om ons alle hoeken en gaten te laten zien en uit te leggen hoe ze haar in de val hadden gelokt. Wat een schokkende ervaring had kunnen zijn, was een geweldige ervaring.

Stap voor stap werd het koopproces voltooid en toen, daar waren we in oktober 2022, de eigenaren van een boot die we nog nooit hadden gezien, in een land aan de andere kant van de wereld dat we nog nooit hadden bezocht.

Oh jee. wat hadden we gedaan!

Wat is in een naam?

Toen we Yuma kochten had ze al een naam: 'Grey Wanderer'. Dit was toepasselijk genoeg voor een ongeverfde aluminium boot, bemand door een paar niet zo jonge exemplaren. Ondanks de geschiktheid wilden we een andere naam en wel om een ​​aantal redenen. Ten eerste was de verwijzing naar Lord of the Rings niet echt ons ding. Ten tweede zijn lange bootnamen, vooral dubbelloops bootnamen, lastig. Iets korts en gemakkelijk te begrijpen in meerdere talen maakt het leven alleen maar eenvoudiger. “Yankee, Uniform, Mike, Alpha” is veel gemakkelijker te zeggen en te begrijpen via de radio dan “Golf, Romeo, Echo, Yankee, Whiskey, Alpha, November, Delta, Echo, Romeo, Echo, Romeo”. Hetzelfde geldt voor de werkelijke namen zelf. Eindelijk wilden we iets van de plek die we thuis noemen.

Dus waarom Yuma? Yuma is een woord uit het Yidiny, de taal van het Yidinji-volk, de traditionele eigenaren van de regio waar wij wonen in het uiterste noordoosten van Australië. Het betekent 'een geschenk' of 'een belofte'. Dit leek passend omdat onze boten voor ons altijd als een geschenk van geluk en zo vol beloftes hebben gevoeld. Bovendien herinnert het ons eraan waar we thuis zijn en waar we naartoe gaan.

Door een gelukkig toeval verschijnt het woord yuma ook in het Ngunnawal, de taal van de traditionele eigenaren van het gebied waar David opgroeide in het zuidoosten van Australië. In Ngunnawal is het een begroeting: “hallo”. Dat is ook niet ongepast voor een reizende boot.

In de westerse traditie is het hernoemen van een boot uiteraard niet iets dat lichtvaardig moet worden ondernomen. Er zijn ceremonies die moeten worden uitgevoerd en plengoffers die moeten worden aangeboden aan de verschillende goden die over de zeeën en de winden heersen, en die het register bijhouden en zorgen voor degenen die op de golven reizen. Deze ceremonies werden uitgevoerd en deze plengoffers werden naar behoren aangeboden.